Краткая история греческого языка
Древние греки говорили на разных диалектах. Спартанцы разговаривали на дорийском диалекте, афиняне на аттическом, ионийцы на ионийском, македонцы на македонском и тд. Различия в диалектах были незначительными, поэтому они могли общаться между собой достаточно легко. Например, слово μητέρα[mitera] (мама русс.) для Афинянян было μήτηρ [mitir], а для Спартанцев μάτηρ [matir].
Однако позже (с 300 до н.э до 300 н.э.) появляется один общегреческий язык — "койне" (κοινή γλώσσα). Язык этот сформировался на основе Аттического диалекта и постепенно стал общим языком людей, которые жили на тех территориях Азии и Африки, которые были завоеваны Александром Македонским. Так жители Сирии, Малой Азии, Персии и Египта, к примеру, говорили и писали на этом общем языке. Другими словами греческий язык стал международным языком той эпохи.
Со временем язык меняется. Так больше не употребляются слова υει (идёт дождь), ερυθρός(красный) ιχθύς (рыба), но вместо них используются слова : βρέχει ( идёт дождь), κόκκινος (красный) , ψάρι(ον)(рыба). Многие из этих слов встречаются в языке Евангелия, в "общегреческом", как он называется. Изменения в языке продолжались и в последующие византийские годы. В греческом языке Византийской эпохи встречаем много слов, которые используются сегодня: παίδι(ν) (ребёнок), πατέρας (отец), πόλη (город), ας (давай). В 1453 после падения Византийской империи и её перехода в руки турков, Греция оставалась порабощенной около 400 лет. Язык на котором говорили в тот период в наименьшей степени отличался от сегодняшнего языка, называемого новогреческим.
В 18 веке многие известные образованные люди того времени боролись за освобождение Греции (она была освобождена в 1832) году и за развитие греческого языка. Их старания "очистить" язык от иностранных элементов привели к тому, что стало известно как "языковая проблема". Литературный мир разделился на 2 противоборствующих лагеря: тех, кто пишет на "кафаревуса "(καθαρεύουσα) и тех, кто пишет язык на (димотике (δημοτική) , языке, на котором разговаривает большинство греков. Много лет страна - и язык - страдали от этой борьбы, которая иногда принимала политический характер. В итоге в 1978 язык (димотика - δημοτική), на котором говорят и пишут греки сегодня, стал официальным языком страны.
Димотика - {греч δημοτική — «народный»}, (греческий народный язык), созданный на основе говоров Центральной Греции.
Кафаревуса - {греч. καθαρεύουσα — «очищенный»} - эта искусственная разновидность греческого языка, которая была официальным письменным языком Греции с 1821 по 1976 годы.
Этот же текст на греческом:
Σύντομη ιστορία της ελληνικής γλώσσας
Οι αρχαίοι Ελληνες μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους. Οι Σπαρτιάτες χρησιμοποιούσαν τη Δωρική διάλεκτο, οι Αθηναίοι την Αττική διάλεκτο, οι Ίωνες την Ιωνική διάλεκτο, οι Μακεδώνες τη Μακεδωνική κτλ. Όμως οι διαφορές από τη μια διάλεκτο στην άλλη δεν ήταν σημαντικές κι έτσι μπορούσαν να επικοινωνούν μεταξύ τους αρκετά εύκολα. Για παράδειγμα, η λέξη "μητέρα" για τους Αθηναίους ήταν μήτηρ ενώ για τους Σπαρτιάτες ήταν μάτηρ.
Ωστόσο μόνο αργότερα (από το 300 π.Χ μέχρι το 300 μ. Χ) έχουμε μια κοινή γλώσσα. Η γλώσσα αυτή αναπτύχθηκε από την Αττική διάλεκτο και σιγά σιγά έγινε η κοινή γλώσσα των ανθρώπων που ζούσαν σε όλες εκείνες τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής που είχε κατακτήσει ο Μέγας Αλέξανδρος. Έτσι οι κάτοικοι της Συρίας, της Μικράς Ασίας, της Περσίας και ή της Αιγύπτου, για παράδειγμα, μιλούσαν κι έγραφαν στην κοινή αυτή γλώσσα. Με άλλα λόγια η ελληνικη έγινε η διεθνής γλώσσα εκείνης της εποχής.
Με τον καιρό, η γλώσσα αλλάζει. Έτσι δε λένε πια υει, ερυθρός, ιχθύς αλλά βρέχει, κόκκινος, ψάρι(ον). Πολλές απ αυτές τις λέξεις βρίσκουμε στη γλώσσα των Ευαγγελίων, την "κοινή", όπως ονομάζεται.
Οι αλλαγές στη γλώσσα συνεχίζουν και στα βυζαντινά χρόνια που ακολουθούν. Στα βυζαντινά ελληνικά συναντούμε πολλές λέξεις όπως τις χρησιμοποιούμε σήμερα: παίδι(ν), πατέρας, πόλη, ας, να και πολλές άλλες. Το 1453 η Βυζαντινή αυτοκρατορία πέφτει στα χέρια των Τούρκων και η Ελλάδα παραμένη υπόδουλη 400 περίπου χρόνια. Η γλώσσα που μιλούν και γράφουν αυτή την περίοδο διαφέρει ελάχιστα μόνο από τη σημερινή γλώσσα, αυτή που ονομάζουμε νέα ελληνική.
Τον 18 αιώνα διάσημοι άνδρες των γραμμάτων εργάστηκαν για την απελευθέρωση της Ελλάδας, που ήλθε το 1832 και την ανάπτυξη της ελληνικής γλώσσας. Οι προσπάθειές τους να "καθαρίσουν" τη γλώσσα από ξένα στοιχεία οδήγησε σε αυτό που έγινε γνωστό ως "το γλωσσικό πρόβλημα". Ο λογοτεχνικός κόσμος διαιρείται σε 2 φατρίες: σ' αυτούς που γράφουν στην "καθαρεύουσα" και στους "δημοτικιστές" σ' αυτούς που γράφουν στη "δημοτική", τη γλώσσα που μιλάνε οι περισσότεροι Έλληνες. Για πολλά χρόνια η χώρα - και η γλώσσα - υπέφερε απ' αυτόν τον πόλεμο που μερικές φορές πήρε και πολιτικό χαρακτήρα. Τελικά, το 1978 η "Δημοτική", η γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε σήμερα γίνεται η επίσημη γλώσσα της Ελλάδας.